الحمدالله

راوی:دوستان شهید

بارها باخودم فکر کرده‌ام که« راه نجات و سعادت» در چیست؟ در«دوری از مردم»یا «با مردم»بودن؟

آیا می توان دوست خدا شد و در عین حال در متن زندگی بود؟

چگونه می توان کارهای متضاد را باهم انجام داد؟هم با مردم معاشرت کرد، هم درس خواند، هم کار کرد، هم با دوستان خندید و گریه کرد، هم تلخ و شیرین روزگار را چشید و…. اما در عین حال در نمازها معراج داشت.

بارها از خودم سوال کردم: آیا راه رسیدن به مقام بندگی پایان یافته؟

آیا افراد نظیر احمد آقا الگوهایی دست نیافتنی هستند؟وصدها پرسش دیگر.

اما با نگاه به روز مره‌ی احمداقا می بینیم که راه رسیدن به خدا و قرب الهی و رسیدن به اولیای حق از متن جریان زندگی شکل می گیرد.

در این صورت است که همه‌ی نظام هستی گهواره‌ی رشد آدمی است

باید گفت:تفاوت مهم احمداقا با دیگران از«شناخت»او به هستی سرچشمه می گرفت.

از این رو عمل هرچند اندک ایشان عارفانه بود و قیمتی بی انتها داشت.

او انسانی عقل گرا بود، و این ویژگی بارز شاگردان حضرت آیت الله حق شناس بود.

این ویژگی از آن جهت مهم است که در دوران ما عرفان های کاذب و پوشالی، بلای جان عاشقان طریق خدا شده.

متاسفانه شاهدیم که عده‌ای با بی اعتنایی به راه نورانی عقل، راه عرفان های غیر قرآنی و غیر عقلانی و خودساخته را در پیش گرفته‌اند..

آنها در خیال باطل خود می پندارند،لازمه‌ی دین داری و دوستی با خدا، ترک زندگی و بی توجهی به وظایف انسانی است.

کسانی که خود و افراد ساده دل پیرو خود را به سوی هلاکت می کشانند.

احمداقا به عنوان یک عارف عاقل، به تمام وظایف زندگی توجه داشت.

درس، کار، ورزش، نظافت، ارتباط با مردم، تحلیل سیاسی و اجتماعی و…

این ها باعث شد که از او یک الگوی مثال زدنی ساخته شود‌.

هنوز خاطره‌ی کارهای او در ذهن بچه‌های محل باقی مانده.

زمانی که با آن ها فوتبال بازی می کرد.

درآبدار خانه‌ی مسجد برای مردم چای می ریخت و….

شناخت صحیح احمداقا از زندگی و بندگی، او را به اوج قله‌ های عبودیت رساند.

او در سنین جوانی مانند یک مرد دنیا دیده با وقایع برخورد می کرد‌

حقیقت اعمال را می دید و…

یک بار با ایشان به روستای آینه ورزان رفتیم.بعد از کمی تفریح و بازی، نشسته بودیم کنار هم.

یک زنبور دور صورت من می چرخید.

با ناراحتی و عصبانیت تلاش می کردم که او را دور کنم.

اما احمداقا که کنار من بود بی توجه به آن زنبور به کارهای من نگاه می کرد‌.

☘بعد لبخندی زد و گفت: یقین داشته باش!

بعد که تعجب من را دید ادامه داد:یقین داشته باش که هیچ حیوان گزنده‌ای بنده‌ی مؤمن خدا را اذیت نمی کند‌

راوی:استاد محمدشاهی

برادرم جمال از دوستان نزدیک احمداقا بود.

تاثیر رفتار احمداقا در او بسیار زیاد بود.

همیشه به همراه هم در جلسات استاد حق شناس شرکت می کردند.

رفتار و اخلاق جمال بسیار به احمدآقا شبیه بود.

در آن دوران شرایط خانه‌ی ما با آن ها کاملا متفاوت بود.

جمال از آن روز ها که در دبستان مشغول تحصیل بود در یک مغازه کار می کرد.

?پدر ما یک کارگر ساده با چندین سر عایله بود.

جمال هرچه که به دست می آورد جمع می کرد و برای مخارج خانه تحویل پدر یا مادر می داد.

با آنکه شرایط خانه‌ی ما از لحاظ مالی تعریفی نداشت اما بارها دیده بودم که جمال به فکر مشکلات مردم بود و سعی می کرد گرفتاری آن ها را برطرف کند‌

از دیگر ویژگی های جمال ارادت قلبی و عشق عجیب او به مولایش قمر بنی هاشم و امام زمان(عج)بود.

جمال با شروع جنگ راهی جبهه شد.

سال۱۳۶۲بود که پس از مدت ها به مرخصی آمد و از همه‌ی رفقا خداحافظی کرد.

نمی دانم چرا، اما جمال و چند تن از دوستانش همیشه می گفتند که آرزو داریم گمنام بمانیم!

در ولفجر۴ در ارتفاعات غرب کشور آرزوی آنها براورده شد.

مدتی بود که از آنها خبر نداشتیم‌

مادرم که جمال را بسیار دوست داشت بیش از همه بی تابی می کرد.تا اینکه یک روز خبر خوشی آمد!

یکی از دوستان جمال به محل آمده بود.می گفت: مطمئن هستم که جمال زنده است.

مجروح شده و به زودی بر می گردد.

آنقدر خوشحال بودم که نمی دانستم چه کار کنم.دویدم به سمت مسجد.

در مواقع خوشحالی و ناراحتی سنگ صبور من احمداقا بود.

من آن زمان شب و روز با احمداقا بودم‌.

با خوشحالی وارد دفتر بسیج شدم.دیدم احمدآقا مشغول نوشتن پلاکارد است:عروج خونین شهید جمال محمدشاهی را….

گفتم: احمداقا ننویس!خبر خوش،خبر خوش

از خوشحالی نمی توانستم کلمات را کامل بگویم.

گفتم: احمداقا یکی از رفقای جمال اومده میگه جمال زنده است.

خودش دیده که جمال مجروح شده و بردنش بیمارستان.

خیره شدم به چشمای احمداقا.

اصلا خوشحال نشده بود!سرش را پایین انداخت و مشغول نوشتن ادامه جمله شد.

گفتم:احمداقا ننویس،مگه نشنیدی،جمال زنده است.

اگه مامانم این پلاکارد رو ببینه، دق میکنه.

سرش رو بلند کرد و گفت: من جمال شما رو دیدم.توی بهشت بود.همان دو ماه پیش موقع عملیات شهید شده!

انگار آب سردی روی من ریخته بودند.

همه‌ی غم ها به سراغم آمد.

من به حرف احمدآقا اطمینان داشتم..

کمی با حالت پریشانی به احمداقا نگاه کردم.

همه‌ی خاطرات داداش جمال از جلوی چشمانم عبور کرد.

آب دهانم را فرو دادم و گفتم: داداشم حرف دیگه ای نزد؟

احمداقا سرش را بالا آورد و ادامه داد: چرا، به من گفت: دو ماه برام نماز قضا بخوان.من هم چند وقتی هست که شروع کردم به خواندن.

بعد از آن مطمئن شدیم که جمال شهید شده، چند روز بعد فهمیدیم خبر مجروحیت جمال هم اشتباه بود.

مراسم یادبودی برای جمال در مسجد برگزار شد.احمداقا همه‌ی بچه ها را جمع کرد و در مراسم شرکت کرد.

خودش هم بسیار با ادب در مسجد نشسته بود.بعدها وقتی از او درباره‌ی این مسئله سؤال کردم گفت: مولای ما امام زمان(عج) در مراسم ختم شهید جمال حضور یافته بود برای همین اصرار داشتم همه‌ی بچه ها شرکت کنند.

جمال به جرگه‌ی شهدای گمنام پیوست و دیگر پیکرش باز نگشت.

بعدها یکی از دوستان جمال که در قم سکونت دارد تماس گرفت و گفت: من جمال را در عالم رویا دیده‌ام.

جمال گفت: ما با کاروان شهدای گمنام برگشته ایم و در مجاورت مسجد جمکران، بالای کوه خضر، حضور داریم!

من بعدها شنیدم که آیت الله حق شناس درباره‌ی اهمیت نماز به کلام احمد آقا روی منبر استناد می کردند که: «داداش جون، نماز این قدر اهمیت داره که اون شهید میاد به دوستش میگه دو ماه برای من نماز بخوان، حتی شهید هم نمی خواهد حق الله به گردن داشته باشد.»

راوی:یکی از دوستان شهید و استاد محمدشاهی

توی پایگاه بسیج مسجد بودیم.بعد از اتمام کار ایست و بازرسی می خواستم برگردم خانه.

طبق معمول از بچه‌ها خداحافظی کردم.وقتی می خواستم بروم احمداقا آمد و گفت: می خوای با موتور برسونمت؟

گفتم: نه خونه‌ی ما نزدیکه‌خودم از توی بازار مولوی پیاده میرم.

دوباره نگاهی به من کرد و گفت: یه وقت سگ دنبالت می کنه و اذیت می شی!

گفتم: نه بابا، سگ کجا بود.من هرشب دارم این راه رو میرم.دوباره گفت:بذار برسونمت.

اما من اجازه ندادم وگفتم:از لطف شما متشکرم.بعد هم از مسجد خارج شدم.

پیچ کوچه مسجد رو رد کردم و وارد بازار مولوی شدم.

یک دفعه دیدم هفت هشت تا سگ گنده و سیاه رو به روی من وسط بازار وایسادن!!

چی کار کنم.این ها کجا بودن؟ برم؟برگردم؟!

خلاصه بچه های مسجد را صدا زدم و‌..

تازه یاد حرف احمد آقا افتادم

یعنی می دونست قراره سگ جلوی من قرار بگیره؟!

چند پسر بچه داشت.یکی از آنها راهی جبهه شد.مدتی بعد و در جریان عملیات پسرش مفقودالاثر شد.

خیلی ها می گفتند که پسر او در جریان عملیات شهید شده.

حتی برخی گفتند ما پیکر این شهید را دیده ایم.همه‌ی اهل محل ایشان را به عنوان پدر شهید می شناختند.

ای پدر، انسان بسیار زحمت کشی بود اما اهل مسجد و نماز جماعت نبود.

او یک ویژگی دیگر هم داشت و آن اینکه به احمد آقا خیلی ارادت داشت.

این اواخر که حالات احمداقا خیلی عارفانه شده بود، در حضور او صحبت از پسر همین آقا شد، از همین شهید.

احمداقا خیلی محکم و با صراحت گفت: پسر ایشان شهید نشده و الان در زندان‌های عراق اسیر است!

بعد ادامه داد: روزی می رسد که پسرش بر می گردد.

من خیلی خوشحال شدم.رفتم به آن پدر گفتم: احمداقا را قبول داری؟

گفت: بله، پاک ترین و بهترین جوان این محل احمد آقاست.

با خوشحالی گفتم: احمداقا می گه پسر شما زنده است.در زندان‌های عراق اسیره و بعدها بر می گرده.

خیلی خوشحال شد.گفت: خودت از احمداقا شنیدی؟

گفتم: آره، همین الان تو مسجد داشت درباره‌ی پسر شما صحبت می کرد.

با من راه افتاد و آمد مسجد.

نشست کنار احمداقا و شروع  به صحبت کرد.

پیرمرد ساده‌دل همین که از خود احمداقا شنید برایش کافی بود.

دیگر دنبال سند و مدرک نمی گشت!

اشک می ریخت و خدا را شکر می کرد.

بعد از آن صحبت، خانواده‌ی آن ها بارها با صلیب سرخ نامه نگاری کردند.

اما هیچ خبری نگرفتند.

برخی  این پدر را ساده می خواندند که به حرف یک جوان اعتماد کرده و می گوید پسرم زنده است.

اما این پدر اعتماد کامل به حرف‌‌های احمداقا داشت.

البته خوابی هم که در همان ایام دیده بود کلام احمداقا را تایید می کرد.

از آن روز به بعد نماز جماعت این پدر ترک نشد.همیشه به مسجد می آمد و به بچه‌های مسجد خصوصا احمداقا ارادت بیشتری پیدا کرده بود.

صدق کلام احمداقا پنج سال بعد مشخص شد.در مرداد ماه سال۱۳۶۹ اسرای ایران و عراق تبادل شدند.

بعد اعلام شد که تعدادی از مفقودان ایرانی که در اردو گاه‌های مخفی رژیم صدام بودند آزاد شده‌اند.

مسجد و محله‌ی امین الدوله چراغانی شد.

آزاده‌ی سرافراز ابوالفضل میرزایی، که هیچ کس تا زمان آزادی از زنده بودن او مطمئن نبود، به وطن بازگشت.

اما آن روز دیگر احمداقا در میان ما نبود.

هدیه به روح پاکش صلوات