الحمدالله

​راوی: حجت الاسلام اسلامی فر

چند سالی است که برای تبلیغ از طرف حوزه علمیه‌ی قم به منطقه دماوند می روم.ماه رمضان و محرم را در خدمت اهالی با صفای روستای آیینه ورزان هستم.

به دلیل ارادتی که به شهدا دارم همیشه روی منبر از آن ها یاد می کنم.اولین روزهایی که به این روستا آمدم متوجه شدم مردم مؤمن اینجا پانزده شهید تقدیم اسلام و انقلاب کردند.

من همیشه از شهدا برای مردم حرف میزنم و نام شهدای روستا را روی منبر می برم.

اما برای من عجیب بود.وقتی به نام شهید احمدعلی نیری می رسیدم مردم بسیار منقلب می شدند.! 

چرا مردم با یاد این شهید این گونه اند؟ مگر او که بوده؟!

از چند نفر قدیمی های روستا سؤال کردم.گفتند: ا‌و در اینجا به دنیا آمد اما ساکن تهران بود.

فقط تابستان ها به اینجا می آمد و حتی این سال های آخر هم کمتر احمدعلی را می دیدیم.

اما نمی دانید که این جوان چه انسان بزرگی بود.هرچه خوبی سراغ داشتیم در وجود او جمع بود.

یکی از قدیمی های روستا که از مالکان بزرگ منطقه و از بزرگان دماوند به حساب می آمد را دیدم.

به ظاهر اهل مسجد و….نبود.جلو رفتم و سلام کردم.

گفتم: ببخشید شما از شهید احمد نیّری خاطره ای داری؟

نگاهی به من کرد و با تعجب گفت: احمدعلی رو می گی؟!

با خوشحالی حرفش را تأیید کردم.نگاهی به چهره‌ام انداخت.اشک در چشمانش حلقه زد.

چند بار نام او را تکرار کرد و شروع کرد با صدای بلند گریه کردن!

ناراحت شدم.کمی که حالش سرجا آمد دوباره سوالم را مطرح کردم.با بغضی که در گلو داشت گفت:«احمد را نه من شناختم ، نه اهالی اینجا، نه هیچ کسی دیگر.

احمد را فقط خدا شناخت.او  یک فرشته بود در لباس انسان.احمد مدتی به اینجا آمد تا بچه های ما و اهالی این منطقه خدا را بشناسند و از وجود او استفاده کنند.»

گذشت تا ایام اربعین.ایشان مجدداً به من گفت: خداوند می خواهد حاجت دوم را به شما بدهد.منتهی منتظر است ببیند در اربعین چگونه از اعمالت مراقبت می کنی.

من باز هم خیلی مراقب بودم تا روز اربعین، اما در روز اربعین یک اشتباهی از من سر زد.

آن هم این بود که یک شخصی شروع کرد به غیبت کردن و من آنجا وظیفه داشتم جلوی این حرکت زشت را بگیرم.

اما به دلیل ملاحظه‌ای که داشتم نگفتم و ایستادم و حتی یک مقداری هم خندیدم.

خیلی سریع به خودم آمدم و متوجه اشتباهم شدم.

بعد آن خیلی مراقب بودم تا دیگر اشتباهی در اعمالم نباشد.

روز بعد اربعین هم مراقبت خوبی از اعمالم داشتم.

بعد اربعین به خدمت احمداقا رسیدم.از ایشان درباره‌ی خودم سؤال کردم گفت:متاسفانه وضعیت خوب نیست.

خدا آن حاجت را فعلا به شما نمی دهد.بعد اشاره به مجلس غیبت گفت: نتوانستی آن مراقبه‌ای که باید داشته باشی.

☘این تسلط روحی ایشان بر دوستانش باعث شده بود که احمداقا بیشتر از یک دوست برای ما باشد.

او برای ما یک مربی بود.یک استاد اخلاق..

ما علاقه‌ی شدیدی نسبت به احمداقا داشتیم..

منتهی احمداقا آن قدر تکامل پیدا کرده بود، آن قدر مدارج عالیه را طی کرده بود و این اواخر به حضرت حق تقرب پیدا کرده بود ، که دیگر ماندنش در دنیا خیلی سخت به نظر می آمد.

به جرئت می توانم بگویم که احمداقا خودیت نداشت.نفسانیتی نداشت که بخواهد بین او و معبودش حجاب شود.برای همین به نظر می آمد که به برخی از اسرار غیب دست پیدا کرده.

گاهی اوقات مسائلی برای ما مطرح می کرد که در رابطه با هدایت ما مفید بود.پیش بینی ها و خبر از آینده می داد که برای ما بسیار با ارزش بود.

من از دوستان احمداقا بودم.خاطرم هست یک روز در این سال‌های آخر، در جایی به من حرفی زد که خیلی عجیب بود! من یک سرّ مخفی بین خود و خدا داشتم که کسی از آن خبر نداشت.

احمداقا مخفیانه به من گفت: شما دوتا حاجت داری که این دو حاجت را از خدا طلب کردی.

اینکه خداوند حاجت شما را بدهد یا نه ، موکول کرده به اینکه شما در روز عاشورا مراقبه‌ی خوبی از اعمال و نفس خودت داشته باشی یا نه‌.

من خیلی تعجب کردم.ایشان به من توصیه کرد: اگر می خواهی احتیاط کرده باشی، یک روز قبل عاشورا و یک روز بعد عاشورا مراقبه‌ی خوبی از اعمالت داشته باش و مواظب باش غفلتی از شما سر نزند.

بعد ایشان ادامه داد: یکی از این حاجت‌ها را خدا برای این عاشورا روا خواهد کرد به شرط مراقبه.
خداروشکر، من آن سال حال خوبی داشتم.خیلی مراقبت کردم تا گناهی از من سر نزند.

محرم آغاز شد..

در روزهای دهه‌ی اول مراقبه‌ی خودم را بیشتر کردم.در روز عاشورا و روز بعدش خیلی مراقب بودم که خطایی از من سر نزند.

بعد از دو، سه روز احمداقا من را در مسجد امین الدوله دید و طبق آن اخلاقی که داشت دستم را فشار داد و به من گفت: بارک الله وظیفه ات را خوب انجام دادی.خداوند یکی از آن حاجت هایت را به تو می دهد.

بعد به من گفت: می خواهی بگویم چه حاجتی داری؟!

من روی اعتمادی که به او داشتم و از شدت علاقه ای که به ایشان داشتم گفتم: نه نیازی نیست.

چند روز بعد حاجت اول من روا شد

در حدیث قدسی آمده: اخلاص سرّی از اسرار من است که در دل بندگان محبوب خویش به امانت نهاده‌ام.

خالصانه برای خدا کار می کرد.احمداقا سخت ترین کارها را در مسجد انجام می داد.

یکبار یادم هست که می خواست بخاری مسجد را روشن کند.یک دفعه به خاطر گازی که در آن جمع شده بود صدای انفجار آمد!

خدا خیلی رحم کرد.آتش زیادی از دهانه‌ی بخاری خارج شد و تمام ابرو ها و ریش احمداقا سوخت.اما او خیلی تحمل داشت.حتی یک آه هم نکشید.

بار دیگر در تزیین مسجد برای نیمه شعبان از روی نردبان به زمین افتاد و دستش شکست‌

اما این اتفاقات ذره‌ای در او تردید ایجاد نکرد.

او با جدیت کار در مسجد را ادامه می داد.
می دانست حضرت زهرا(س)در حدیث زیبایی می فرمایند:کسی که عبادت خالصانه‌اش را به سوی خدا بفرستد، خداوند بهترین مصلحتش را به سوی او فرو خواهد فرستاد.

شنیده بودم که احمد مشغول نگارش قرآن است.

قبلا یک بار کل قرآن را نوشته بود‌.بعد هدیه داد به یکی از دوستان.

برای بار دوم کار نگارش را آغاز کرد. اما این بار کار را تمام نکرد! پرسیدم: تو که شروع کردی، خب تمامش کن و بده به من.

گفت: نه، اولش با اخلاص بود. اما الان احساس می کنم اخلاص لازم برای این کار را ندارم.

احمد بنا به گفته‌ی مادرش هیچ گونه هوا و هوسی نداشت‌.یک بار ندیدیم که بگوید فلان غذا را دوست دارم یا اینکه فلان چیز را می خواهم.اصلا این گونه نبود.

زندگی او ساده و بی آلایش بود.اصلا به دنبال مد و لباس شیک و….نبود.

البته اشتباه نشود.

احمداقا همیشه تمیز بود.کُت ساده و تمیز، محاسن و موهای کوتاه، چهره‌ای خندان و آرامش خاصی که انسان را به خدا نزدیک می کرد از ویژگی های او بود که از اخلاصش نشئت می گرفت.

بارها به شاگردانی که با او بودند سفارش می کرد که فلانی نور صورتت کم شده!

فلانی با دوستان خوبی همراه نیستی!

یا برعکس، درباره کار خوب افراد نیز چنین عباراتی داشت.

احمداقا توجه داشت ..

به کسانی بگوید که در پی رشد معنوی هستند.او خالصانه با آن ها صحبت می کرد و تلاش داشت آن ها را کمی بالا بیارد.

ادامه دارد