الحمدالله

 قرآن می ‌فرمايد: «كُلَّما نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَيْرَها لِيَذُوقُوا الْعَذابَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَزيزاً حَكيماً»[3]

او را به جهنم می ‌برند و می ‌سوزد. در دنیا اگر العياذبالله کسی را در آتش بيندازند، می‌ سوزد، خاکستر می ‌شود و تمام می ‌شود؛ امّا در قیامت قرآن می ‌فرمايد: هرچه پوست بسوزد، دوباره پوست روييده می ‌شود برای اينکه به اندازۀ گناهانی که کرده است عذاب خدا را بچشد،.

????تفسیر امام راحل از آیۀ 8-7 سوره زلزال

«فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ»[4]؛ پاداش يک ذرّه خوبی را می ‌بيند و سزای يک ذرّه شر را هم می ‌بيند و خود او شهادت می ‌دهد: «وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ»[5].

معمولاً مفسرين می ‌گويند: «يری جزاءُه». استاد بزرگوار ما حضرت امام خمینی (ره) می ‌گفتند: چرا چيزی در تقدير باشد؟ اين شخص خودش را می ‌بيند. اين تجسّم عمل است و معنای تجسّم عمل يعنی؛ خودش را می ‌بيند. بنابراين در آن روز همه چيز برملا می شود: «يَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ».[6]

کاری کنيد در روز قيامت خوشحال شويد. آنچه من از اوّل منبر تا الان گفتم،‌ يک جمله از خودم نبود و يک جمله از فقهای عاليقدر نبود، بلکه همه از قرآن بود. لذا بايد به اين چيزها که قرآن روی آنها پافشاری دارد، اهميّت دهيم. بايد به خودمان تلقين کنيم. خانم ‌ها و آقايان به خودشان تلقين کنند، هرچه انجام دهیم در روز قيامت برملا می شود. اگر عمل خوبی  باشد سرافرازی است و اگر بد باشد، رسوايی است. پس بايد کاری کنیم در روز قيامت پيش پيغمبر اکرم (صلّی ‌الله ‌علیه ‌وآله ‌وسلّم) و اهل ‌بيت (سلام ‌الله ‌عليهم) ‌سرافراز باشم.